Πριν από λίγο καιρό, επισκέφθηκα το Μάντσεστερ. Μένει εκεί ένας καλός φίλος και ήταν μία καλή ευκαιρία να ζήσω κι εγώ λίγο ως Mancunian για μερικές ημέρες. Ομολογώ ότι περίμενα τα πράγματα λίγο χειρότερα από το πώς τελικά τα βρήκα εκεί. Θετική και μόνο λοιπόν η εντύπωσή μου από τη ζωή των κατοίκων της πόλης του Βορρά της Αγγλίας, με πολύ μικρές γκρίζες πινελιές.
Η πρώτη μου επίσκεψη στη Βρετανία παλαιότερα ήταν στο Λονδίνο. Ομολογώ ότι μαγεύτηκα από την ομορφιά και τη ζωή εκεί, σε μία μεγαλούπολη που αποθεώνει την ιδέα του αστικού τρόπου ζωής. Πολυπληθής, απρόσωπη, πολυπολιτισμικη, σε γρήγορους αλλά με νόημα ρυθμούς, εργατική και διασκεδαστική. Ερωτεύτηκα το Λονδίνο και τις ευκαιρίες που έδειχνε ικανό να παρέχει για εργασία και διασκέδαση.
Πέρασαν λοιπόν 10 χρόνια για να επισκεφθώ ξανά τη Αγγλία και ο δρόμος με έβγαλε στο Μαντσεστερ αυτή τη φορά. Εκεί είδα ανθρώπους πολύ πιο χαλαρούς, είδα περισσότερα χαμόγελα στους δρόμους, πιο άνετα μέσα μεταφοράς αφού η πόλη είναι σαφώς μικρότερη, είδα πολλές επιλογές για φαγητό και ψώνια, περιποιημένες γυναίκες (ίσως λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε), μερικούς στυλάτους άνδρες, άλλους στα όρια του γιαπισμού άλλους σε πολύ πιο γήινα επίπεδα. Είδα μία παραδοσιακή εργατούπολη να μετατρέπεται σε vintage place to be, αξιοποιώντας παλιά εργοστάσια και μονάδες παραγωγής, μετατρέποντάς τα όλα είτε σε διαμερίσματα για να στεγάσει τον συνεχώς αυξανόμενο πληθυσμό είτε σε χώρους αναψυχής με ιδιαίτερο χαρακτήρα.
Έξω από το Μάντσεστερ, στα προάστια, η ζωή είναι τελείως διαφορετική. Οι άνθρωποι ασχολούνται με τη φύση και ζουν από αυτή, ενώ υπάρχουν μονάδες επεξεργασίας ξυλείας ή μονάδες παραγωγής προϊόντων. Άλλοι δουλεύουν στο κέντρο και απλά πηγαινοέρχονται. Είναι όμως πραγματική εξοχή με βουνά, βλάστηση και μεγάλους καταπράσινους λόφους, που τις Κυριακές γεμίζουν από τους περιπατητές και τα σκυλιά τους, αν δε βρέχει πολύ.
Με δύο λέξεις αυτό που είδα στο Μάντσεστερ είναι “ποιότητα ζωής”. Από την Παρασκευή το βράδυ μέχρι την Κυριακή το απόγευμα η πόλη είναι στους δρόμους και γίνεται σχεδόν μία παρέα. Το μόνο αρνητικό αυτού είναι το υπερβολικό αλκοόλ και οι συνέπειές του. Δεν οδηγούν όμως. Οι κάτοικοι του Μάντσεστερ ξέρουν ότι θα πιουν, οπότε αφήνουν τα οχήματά τους παρκαρισμένα. Δυστυχώς ακόμη κι αν δεν πίνεις πολύ, όπως ο γράφων, όταν βγεις, δεν έχεις άλλη επιλογή. Θα πιεις. Θα γυρίσεις από μπαρ σε μπαρ, ακούγοντας πολλές διαφορετικές μουσικές και συναντώντας ποικίλες φάτσες και θα πίνεις το ένα ποτό πίσω από το άλλο. Η μεζούρα είναι απαράβατη και τα ποτά μικρά αλλά πάντα μπόλικα σε αριθμό. Το φλερτ δεν είναι τόσο έντονο, αλλά η φιλική διάθεση από άνδρες και γυναίκες ενίοτε διάχυτη. Δε θα σε παρεξηγήσει κανείς δηλ. αν μιλάς σε όλο τον κόσμο και περνάς καλά χωρίς να ενοχλείς φυσικά.
Τα πρωινά οι δρόμοι είναι άνετοι να κυκλοφορήσεις αν δεν εργάζεσαι, ενώ από το απόγευμα μέχρι νωρίς το βράδυ ο κόσμος είναι είτε κάπου για φαγητό είτε στα γυμναστήρια, είτε για ψώνια. Δυστυχώς, αν οδηγείς αυτοκίνητο όμως, το μποτιλιάρισμα είναι αναπόφευκτο τις ώρες αιχμής (πρωί και απόγευμα) και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το μεγαλειώδες πήξιμο της Κηφισίας τις καθημερινές.
Αναφερόμενος στα γυμναστήρια, χρήσιμο θα είναι να σχολιάσω και την διήμερη επίσκεψή μου σε ένα από αυτά της αλυσίδας PureGym, συγκεκριμένα στο PureGym Manchester Urban Exchange.
Ναι, μπορεί να ήμουν σε mood διακοπών, να έπινα αλκοόλ, να έτρωγα χωρίς να σκέφτομαι τι ακριβώς τρώω και πόσο λίπος θα βάλω πάνω μου και να περπατούσα τη μισή μέρα, αλλά είχα τρομερή περιέργεια να προπονηθώ σε ένα αυθεντικό αγγλικό καλοστημένο σύγχρονο γυμναστήριο.
Από τις προπονήσεις μου εκεί, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα:
Ο κόσμος, όπως σε πολλά γυμναστήρια παγκοσμίως, κάνει ό,τι νά ‘ναι, δεν ξέρει πώς να γυμναστεί, δεν έχει ιδέα από τρόπους και από την ουσία του αισθητικού bodybuilding. Ίσως η αγγλική ιδιοσυγκρασία το κάνει λίγο χειρότερο, αν και ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου μέσα στα γυμναστήρια κατάγεται από αραβικές χώρες και χώρες της Μέσης Ανατολής. Δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε στην Αγγλία η παιδεία του να αφήνουμε τα βάρη στη θέση τους, να μη φωνάζουμε υπερβολικά και να μην κοπανάμε επιδεικτικά τα βάρη στο πάτωμα. Ευτυχώς όμως το γυμναστήριο είναι τεράστιο και όλο και κάτι θα βρεις να κάνεις, κάποια γωνία να αξιοποιήσεις με τους αλτήρες που θα αγωνιστείς να βρεις σε ζευγάρια. Πρόκειται για γυμναστήριο δύο ορόφων με τεράστια έκταση και αυτόματο σύστημα εισόδου. Κανένας περίεργος ρεσεψιονίστ δε σου ζητά την κάρτα σου με ύφος ενώ σε έχει δει την προηγούμενη μέρα και τη μέρα πριν από αυτήν και τη μέρα πριν κι απο αυτήν. Μπαίνεις, κάνεις την προπόνησή σου χωρίς περιττές κουβέντες στην είσοδο, τελειώνεις, έχει ζεστό νερό για μπάνιο αν θες, φεύγεις. Πολλά μηχανήματα, καλοσυντηρημένα και αρκετός χώρος για όλους. Δύσκολα θα συνεννοηθείς για να κάνεις εναλλάξ σε κάποιο μηχάνημα, αφού ελάχιστοι κατέχουν αυτό που ονομάζω “γυμναστηριακή παιδεία”. Σε γενικές γραμμές πάντως δηλώνω εντυπωσιασμένος και άκρως ικανοποιημένος από τις εγκαταστάσεις και τα μηχανήματα αερόβιας γυμναστικής αλλά και αντιστάσεων.
Τέλος, σε καθαρά τουριστικό επίπεδο, το Μάντσεστερ δε έχει να δώσει πολλά στον επισκέπτη του. Πολύ ωραίες βόλτες ναι, καλό φαγητό αλλά όχι φθηνό ναι, ωραίο τσάι σε πολλά καφέ, αλλά αν είσαι τύπος που θέλεις να δεις κάτι τρομερό στις διακοπές σου, καλύτερα κάνε άλλη επιλογή μέσα στην Ευρώπη. Μία πολύ ωραία βόλτα όμως που έκανα ήταν εκείνη προς το Λίβερπουλ, μία περίπου ώρα μακριά από το Μάντσεστερ με το τρένο. Μία επίσης μικρή σχετικά πόλη με θάλασσα (λιμάνι), εμπορικά καταστήματα και πολύ καλά μέρη για φαγητό και μπύρα. Εργατούπολη παραδοσιακή και αυτή με έντονες τις βιομηχανικές αποχρώσεις και την εργατική νοοτροπία. Το κέντρο της πόλης χαιρόσουν να το περπατάς. Ο κόσμος πιο λαϊκός εκεί, αλλά εξίσου φιλικός και πρόσχαρος και με το παραπάνω. Οι γυναίκες πάντως και στο Μάντσεστερ αλλά κυρίως στο Λίβερπουλ είχαν μία κακή συνήθεια να βάφονται όλες σε μία πορτοκαλί απόχρωση μέχρι το λαιμό, με αποτέλεσμα να βλέπεις στο δρόμο μικρά πορτοκαλί ανθρωπάκια. Είμαι σχεδόν σίγουρος όμως ότι μέσα στο σπίτι τους και με το φυσικό τους χρώμα στο πρόσωπο, θα ήταν όμορφα ανθρωπάκια πολλά από αυτά.
Συμπερασματικά, αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος προς το Λονδίνο, που είναι και ο πιο mainstream βρετανικός ταξιδιωτικός προορισμός, αφιέρωσε μία μέρα να επισκεφθείς το Βορρά και να περιπλανηθείς ένα βράδυ στο Μάντσεστερ και ένα μεσημέρι στο Λίβερπουλ. Παρεμπιπτόντως, αν θέλεις να ψωνίσεις, ενδείκνυνται και τα δύο μέρη, ειδικά για αθλητικά είδη. Προσωπικά δεν ψώνισα τίποτα λόγω περιορισμένου χώρου στη βαλίτσα, αλλά τα μάτια μου ήταν ανοιχτά. Οι πτήσεις, αν τις κλείσεις 2-3 μήνες νωρίτερα δεν είναι πολύ ακριβές, αλλά δύσκολα θα βρεις και πολύ φθηνές. Το αεροδρόμιο του Μάντσεστερ δεν είναι μεγάλο και η διαδρομή από και προς το κέντρο με το τρένο είναι πανεύκολη.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι το ξημέρωμα της ημέρας της επιστροφής πήρα ταξί (uber) για να πάω στο αεροδρόμιο και να κερδίσω μία ώρα ύπνο που θα την έχανα αν ξυπνούσα για να πάρω το τρένο. Οδηγός ήταν ένας αξιαγάπητος 50άρης Νιγηριανός, που είχε μείνει για λίγο καιρό στου Ζωγράφου με την οικογένειά του επί Ανδρέα Παπανδρέου, του οποίου ήταν και πιστός οπαδός. Η συζήτησή μας στις 5 το ξημέρωμα περιείχε ΠΑΣΟΚ, Σκόπια, Μάντσεστερ, Νιγηρία, Αλβανούς εργάτες, Ζωγράφου, σουβλατζίδικα και Ευρωπαϊκή Ένωση. Εμπειρία ζωής και αυτή.
Για Gallery με όλες τις φωτογραφίες από το ταξίδι στο Manchester και στο Liverpool ΠΑΤΑ ΕΔΩ.
