Πλέον δε βγαίνω πολύ συχνά για ποτό, αφού τα περισσότερα μέρη στην Αθήνα με αφήνουν λίγο αδιάφορο. Μέχρι πριν από 2-3 χρόνια ξενυχτούσα συχνά και θα με έβρισκες είτε να παίζω τις παλιοροκιές μου κυρίως στην Πανόρμου αλλά και σε μερικά μπαρ στο κέντρο της Αθήνας τα Σαββατόβραδα, ή, όταν δεν έπαιζα, δεν έχανα ευκαιρία να βολτάρω σε μικρά μπαρ με ωραίες μουσικές.
Δύσκολα λοιπόν ξεκολλάω από το κέντρο, αφού μένω και πολύ κοντά του. Το περασμένο Σάββατο όμως, κατηφόρισα προς το βαρβάτο εδώ και και 2 περίπου χρόνια στέκι του Πειραιά, την Τρούμπα. Γνωρίζοντας την περιοχή από αφιερώματα και ντοκυμαντέρ, υποψιαζόμενος σχετικά με το τι είδους κόσμο του σήμερα θα συναντούσα εκεί στα νότια, αλλά και ορεξάτος να δω αυτή την περίφημη μετάλλαξη της Τρούμπας από περιοχή συνεργείων που πηγαίναμε με φίλους πριν από χρόνια τις μηχανές για service, σε περιοχή διασκέδασης.
Τι περίμενα να δω στην Τρούμπα:
Περίμενα να δω αγόρια με καδένες και παρωχημένο στυλ, χαμηλωμένα αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια και μπουριά για εξατμίσεις, κορίτσια υπερπαραγωγές με μάτια που δεν ανοίγουν από το βάρος της βλεφαρίδας και ψευτόμαγκες πορτιέρηδες με επαρχιώτικο αέρα. Περίμενα να ακούσω κραυγαλέα υποκουλτούρα από τα ηχεία, να δω κορμιά να λικνίζονται και τσιγάρα στον αέρα να ανεμίζουν εγκλωβισμένα σε τεντωμένα δάχτυλα, εκφράζοντας πόνο από την “κομματάρα” που θα δέσποζε στο μαγαζί. Περίμενα να θέλω να πιω το ποτό μου που θα ήταν κραυγαλέα νοθευμένο, να κάνω λίγο χάζι τους Ούνους και να θέλω να φύγω χωρίς να επιστρέψω. Έπεσα έξω σε μεγάλο ποσοστό.
Τι είδα στην Τρούμπα:
Το πρώτο πέρασμα από όλα τα μαγαζιά με άφησε αρκετά ικανοποιημένο, καθώς άκουσα φευγαλέα μουσικές κάθε είδους, είδα νέους αλλά και μεγαλύτερους θαμώνες να είναι χαλαροί και να απολαμβάνουν τα ποτά και το φαγητό τους και να περνούν πραγματικά καλά. Επικεντρώνοντας λοιπόν την προσοχή μου σε αυτή την παράξενη νέα πιάτσα που ξεκίνησε να με εντυπωσιάζει, κάνοντας δεύτερη και πιο συγκεντρωμένη βόλτα, είδα μαγαζιά στημένα για κάθε γούστο, με ελληνική και ξένη μουσική, είδα πρώην μεγάλα ονόματα της πίστας και των σκυλάδικων να έχουν μεταφερθεί εκεί, είδα προσεγμένα εστιατόρια, καλοστημένα ορίτζιναλ έθνικ εστιατόρια, μπαρ χωρίς τουπέ, κόσμο φιλικό και έτοιμο να φλερτάρει, να διασκεδάσει και να χαμογελάσει… Τα “Κοκκινα Φανάρια”, το Troubar, το Madama, ο Σκαραβαίος, όλα τους μπαρ με δικό τους χαρακτήρα και άλλα τρεις φορές τόσα μπαρ γύρω τους, που δε συγκρατώ τα ονόματά τους. Ήπια ένα μάλλον καθαρό ποτό και απόλαυσα το βράδυ μου.
Τι δε μου άρεσε στην Τρούμπα:
Η εντελώς mainstream μουσική που ακουγόταν από όλα τα μαγαζιά. Καμία πρωτοτυπία, καμία ξεχωριστή μουσική.
Τι μου άρεσε στην Τρούμπα:
Ο κόσμος δεν ήταν στημένος και στυλιζαρισμένος. Ελάχιστοι και ελάχιστες φάνταζαν εγκλωβισμένοι στο ελληνικό μικροαστικό κλισέ της διασκέδασης. Βέβαια από την άλλη δεν είδα και πολύ ωραίες γυναίκες ή ωραίους άνδρες, αλλά άλλο καπέλο αυτό. Ας πούμε ότι μου άρεσε που ο κόσμος κινούταν στο μέσο όρο, χωρίς σκαμπανεβάσματα ποιότητας εμφανισιακής ή πολιτισμικής. Η περιοχή απέπνεε έναν αέρα ελευθερίας και ανεμελιάς. Ασυναίσθητα μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την Ορφανίδου και το Φαληράκι στη Ρόδο ή την Ίο το καλοκαίρι, όπου οι τουρίστες τριγυρνούν χαρούμενοι και ελεύθεροι μετά τα πρώτα ποτά. Φυσικά δεν είδα την παρακμή των τουριστικών περιοχών αυτού του τύπου με μεθυσμένους μισοπεθαμένους ανθρώπους να σέρνονται στα πεζοδρόμια. Άρα δεν είδα καμία υπερβολή, παρά μόνο κέφι. Μου άρεσε που δεν υποχρεώθηκα να ακούσω ένα είδος μουσικής στο μπαρ που επέλεξα, ενώ ο κόσμος και το προσωπικό ήταν πολύ κοντά σε αυτό που ονομάζω “φυσιολογικό”.
Αυτό που μου άρεσε επίσης ήταν ότι κάθε τόσο στο δρόμο, αν βόλταρες λιγάκι, συναντούσες φάτσες βγαλμένες από το παρελθόν. Παλιούς Πειραιώτες που έχουν ζήσει την Τρούμπα με τα καμπαρέ μέχρι να τα κλείσει η χούντα και έχουν επιβιώσει στη δύσκολη κοινωνία του Πειραιά τόσα χρόνια. Εξηντάρηδες με κωλοπέτσωμα και λαμογιά στο μάτι, κουτσαβάκια, που για κάποιο λόγο, τα πρόσωπά τους με έβαλαν στιγμιαία σε μία μηχανή του χρόνου και με μετέφεραν στην αληθινή Τρούμπα του παρελθόντος. Τώρα αυτές οι μορφές είναι εκεί τσιλιαδόροι, παρκαδόροι, καλησπεράκηδες, υπεύθυνοι γενικών καθηκόντων στα νυχτομάγαζα κλπ. Δεν είναι πολλοί σε πλήθος, αλλά αν κόβει λίγο το μάτι σου θα τους καταλάβεις.
Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν, μου άρεσε ο συνολικός αέρας της Τρούμπας, η αμεσότητα και η βιντατζιά που σου βγάζει αυτό το κομμάτι του Πειραιά. Γι’ αυτό το λόγο και η μόνη φωτογραφία που έβγαλα ήταν αυτή του αρχέγονου πορνοσινεμά “Ολύμπικ”, αφού μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι ακόμα στέκεται εκεί αγέρωχο και ενημερωμένο με τόσες ταινίες. Στη φωτογραφία λοιπόν του άρθρου απαθανάτισα την πινακίδα του σινεμά με την αφεντομουτσουνάρα μου σε περίοπτη θέση, προσπαθώντας να με τοποθετήσω εντός της Τρούμπας του τότε και του σήμερα, ανάμεσα στο κακόφημο περιθώριο του τότε και στην μενταλιτέ της σημερινής πειραϊκής διασκέδασης. Σαν ακροβάτης ανάμεσα σε αυτά τα δύο ένιωσα βολτάροντας στην Τρούμπα και αποτύπωσα αυτό το συναίσθημά μου με την κάμερα του κινητού μου.
Εάν δεν έχεις πάει ούτε εσύ ως σήμερα, κατέβα τη Συγγρού και πήγαινε ως εκεί, αν όχι για ποτό αργά το βράδυ, νωρίς για να φας κάτι. Έχει τόσες επιλογές στους γύρω δρόμους που θα σε αφήσουν άναυδο.
